19 marca 2019 fiński parlament przyjął rządową propozycję zmiany ustawy o broni palnej (Firearms Act) i ustawy o obronie terytorialnej (Voluntary National Defence). Zmiany te związane są z dostosowaniem fińskiego prawa do wymagań stawianych przez Dyrektywę o Broni Palnej Unii Europejskiej (EU Firearms Directive).
„Zmiany te zapewnią bezpieczeństwo obywateli, a jednocześnie umożliwią kontynuowanie treningu strzeleckiego, kolekcjonowanie broni palnej i funkcjonowanie obrony terytorialnej. Dostosowanie Dyrektywy UE do fińskiego prawodawstwa wymagało ogromnej pracy, ale udało się zdefiniować działalność organizacji pro-obronnych jako podstawę do odstępstwa w zakresie nabywania i używania broni. Działalność tych organizacji zostanie trwale umocowana w nowych ramach prawnych zgodne ze standardami europejskimi, jednocześnie zapewniając im specjalne traktowanie, tak jak zawsze miało to miejsce w Finlandii” – powiedział minister spraw wewnętrznych Kai Mykkänen.
Zmieniono definicje kategorii broni palnej i przepisy dotyczące pozwoleń na broń w celu zapewnienia zgodności z Dyrektywą. Celem zmian było zapobieżenie przedostaniu się szczególnie niebezpiecznej broni palnej i jej części składowych w niepowołane ręce bez stwarzania trudności w rekreacyjnym wykorzystaniu broni palnej oraz dla działania organizacji pro-obronnych. Organizacje te wyróżniają Finlandię na tle innych krajów europejskich.
Zmiany wprowadzane przez Dyrektywę UE w sprawie broni palnej są związane z aktami terrorystycznymi mającymi miejsce w Europie w ostatnich latach. Ich sprawcy wykorzystywali różne rodzaje broni, w tym samopowtarzalną broń palną. W wyniku dostosowania prawa do wymagań dyrektywy niektóre rodzaje broni palnej, takie jak broń samopowtarzalna, zostały klasyfikowane jako broń kategorii A, co oznacza, że są one zakazane. Innymi słowy, niektóre rodzaje broni, które wcześniej były klasyfikowane jako broń kategorii B i dostępne pod warunkiem uzyskania zezwolenia, zostały obecnie przeniesione do kategorii A.
Broń palna kategorii A dozwolona w szkoleniach strzeleckich
Państwa członkowskie UE mogą podjąć decyzję o udzieleniu zezwolenia na nabycie i posiadanie zakazanej dyrektywą broni, na przykład do celów obrony terytorialnej oraz dla muzeów, kolekcjonerów i strzelców sportowych. Opcja ta została wykorzystana w fińskim prawie.
Fińskie Krajowe Stowarzyszenie Szkoleń Obronnych (National Defence Training Association of Finland) może otrzymać licencje na niektóre rodzaje broni sklasyfikowane w kategorii A w dyrektywie, jeżeli będzie ona wykorzystywana w szkoleniach strzeleckich służących zapewnieniu gotowości wojskowej. Również organizacje pro-obronne i sportowe mogą nabywać broń kategorii A na potrzeby treningu strzeleckiego.
Co więcej, członkowie organizacji pro-obronnych mogą otrzymać indywidualne licencje na broń kategorii A jako broni niezbędnej do praktykowania strzelectwa. Natomiast strzelcy sportowi mogą otrzymać licencję na samopowtarzalną broń długą i krótką wyposażoną w magazynki o dużej pojemności. Nie będzie można jednak udzielać specjalnych zezwoleń na inną broń bardzo niebezpieczną, taką jak materiały wybuchowe lub zmodyfikowana broń samoczynna.
Szczególne wyjątki dla magazynków o dużej pojemności
Magazynki o dużej pojemności (zwane w Dyrektywie „loading devices” 🤣), stosowane w broni samopowtarzalnej, będą podlegały obowiązkowi uzyskania zezwolenia. Skutki tej zmiany zostaną zminimalizowane poprzez fakt, że pozwolenie nie będzie miało zastosowania do magazynków, które zostały wyprodukowane dla jakiegokolwiek modelu broni automatycznej, która została wyprodukowana po raz pierwszy przed 1946 r. i której nie można przekształcić w broń automatyczną. Takie „urządzenia załadowcze” będą traktowane jako pamiątki. Należą do nich magazynki do broni takiej jak”karabin maszynowy Suomi KP/-31″, „lekki karabin maszynowy Emma” i „lekki karabin maszynowy Lahti-Saloranta”.
Potrzeba uzyskania zezwolenia nie ma również zastosowania do magazynków, które stały się niezdatne do użytku lub których pojemność została trwale ograniczona. Dalsze przepisy dotyczące trwałego uniemożliwienia działania „urządzeń załadowczych” lub ich związanych z nimi ograniczeń zostaną ustanowione w rozporządzeniu przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych z chwilą wejścia w życie ustawy.
Dyrektywa UE w sprawie broni palnej weszła w życie w dniu 13 czerwca 2017 r. Prezydent Finlandii zatwierdzi niebawem związane z nią zmiany w prawie krajowym, które mają wejść w życie jak najszybciej.
Nie sposób nie zauważyć, że zarówno w Europie jak i Ameryce, występują pewne podobieństwa co do sposobu forsowania zmian w sferze kontroli dostępu do broni. Politycy z państw w których dostęp do broni palnej dla praworządnych właścicieli jest mocno ograniczony chcą, aby inne państwa poszły w ich ślady. Rządy państw europejskich, które uważają, że rygorystyczne restrykcje dotyczące broni palnej są sposobem na przeciwdziałanie przemocy, chcą wymusić swój sposób myślenia na innych krajach. Krajem który już w niedługo zostanie poddany takiej próbie jest Szwajcaria.
W maju Szwajcarzy będą głosować nad tym czy ich kraj zachowa pewną autonomię, która jak wiemy od zawsze się w ich przypadku sprawdzała, czy też poddać się kaprysom Unii Europejskiej. Ten mały kraj wprawdzie do UE nie należy, ale podlega jej naciskom z uwagi na przynależność do strefy Schengen.
Wszystko sprowadza się w zasadzie do tego, jak bardzo cenne jest szwajcarskie miejsce w układzie z Schengen, traktacie, który ułatwia swobodny przepływ osób przez granice. UE najwyraźniej uważa, że skoro Szwajcaria nie chce dzielić się z Unią informacjami na temat posiadaczy broni, to Szwajcarom należy odebrać możliwość skorzystania z ułatwień traktatu w zakresie wiz i podróży międzynarodowych. Tak więc UE kładzie na szali członkostwo Szwajcarii w strefie Schengen próbując nakłonić w ten sposób Szwajcarów do rezygnacji z części ich praw w zakresie broni. Korzyści z przynależności do strefy Schengen są oczywiste, więc można się obawiać czy Szwajcarzy zagłosują za rezygnacją z części swoich wolności dotyczących broni.
Samo referendum jest jednak zwycięstwem szwajcarskich właścicieli broni. Szwajcarski rząd zgodził się na pewne zmiany w temacie kontroli broni we wrześniu zeszłego roku, ale środowisko strzeleckie zareagowało zbierając więcej niż trzeba podpisów, aby poddać te zmiany pod referendum z udziałem całego społeczeństwa.
Miejmy nadzieję, że wyborcy potraktują to głosowanie jako szansę na obronę swojej suwerenności i wolności w zakresie posiadani broni palnej. Polityków, którzy stoją za wymuszaniem na Szwajcarach zmian nie obchodzą bowiem fakty. Takie jak ten, że legalni właściciele broni palnej w Szwajcarii nie byli w ostatnich latach w żaden sposób powiązani z atakami terrorystycznymi. Atakami, które dały pretekst biurokratom z UE do wprowadzenia zmian w przepisach o kontroli broni. Można się założyć, że nikt z forsujących te zmiany nie wziął w ogóle pod uwagę faktu, że Szwajcaria mająca jeden z NAJWYŻSZYCH wskaźników posiadania broni w Europie jest krajem spokojnym, o NISKIM wskaźniku przestępczości.
Żadna z takich kwestii nie ma znaczenia dla towarzyszy z Brukseli. Zwolennicy zwiększania kontroli nad dostępem do legalnej broni w Europie, podobnie jak ich amerykańscy koledzy, mają szczególne podejście do broni palnej. Nie zostawiają miejsca na jakąś debatę. Jeśli ośmielisz się z nimi nie zgodzić, to twoje zdanie będzie po prostu pominięte.
To właśnie mentalność ludzi chcących rozbroić praworządnych obywateli jest tym czego należy się obawiać najbardziej. Są to w zasadzie osoby, które myślą, że to właśnie ich podejście jest tym jedynym sposobem na rozwiązanie problemów świata. Generalnie odrzucają samą ideę prawa do zbrojnej samoobrony. Ignorują fakt, że obywatel może zapobiec przestępstwu. Nie interesuje ich, że świadomość napotkania zbrojnego oporu w każdym domu może podziałać jak zimny prysznic na gorące głowy bandziorów. Sam fakt, że w danym domu może przebywać ktoś uzbrojony może przecież spowodować rezygnację bandytów z popełnienia przestępstwa. Wszystko co tacy politycy proponują, to działania mające na celu „rozwiązanie” problemu z przestępstwem, które już się wydarzyło. Ponieważ w żaden sposób nie mogą cofnąć czasu i zapobiec wystąpieniu czegoś złego, to próbują pokazać swoim wyborcom, że „robią coś” – nawet jeśli to „coś” nie zapobiegnie w żaden sposób przestępstwu.
Świat powinien dostrzec fakt, że uzbrojeni praworządni obywatele i ich broń są zjawiskiem pozytywnym. Polityczni przywódcy muszą zdać sobie sprawę, że większą korzyść mogą przynieść społeczeństwu ich działania w obszarach związanych z ogólnie pojętą socjalizacją w celu ograniczenia występowania przemocy, niż atakowanie praworządnych mieszkańców kraju, którego historia jest żywym dowodem na pozytywny wpływ posiadania broni na bezpieczeństwo społeczeństwa.
W maju szwajcarscy wyborcy będą mieli szansę na skuteczną ochronę swoich wolności. Czas pokaże czy nie ugną się pod presją lewicowych polityków Unii Europejskiej. Życzmy Szwajcarom powodzenia mając nadzieję, że zdołają zachować swoją legendarną już wolność i neutralność.
Aktualizacja 2019-05-19: Szwajcarzy ulegli dyktatowi UE. Nawet jeśli ten pierwszy krok ma marginalne znaczenie, to rozpoczyna podróż w kompletnie złą stronę.
Właścicielom broni po raz kolejny przypomniano, że ostatecznym celem zwolenników kontroli broni jest wprowadzenie całkowitego zakazu jej posiadania i finalnie jej konfiskata.
Od czasu haniebnego ataku terrorystycznego w Christchurch w Nowej Zelandii amerykańscy politycy, działacze i media zapewniają o swoim pełnym poparciu dla wysiłków rządu Nowej Zelandii mających na celu wprowadzenie zakazu posiadania i konfiskatę broni palnej praworządnym posiadaczom.
Hilary Clinton i Bernie Sanders
W dniu 21 marca rząd Nowej Zelandii wydał zarządzenie, które natychmiast przeklasyfikowało część powszechnie używanych przez cywili samopowtarzalnych rodzajów broni na „wojskowe półautomatyczne” określane skrótem MSSA (Military-Style Semi-Automatic). W wydanym rozporządzeniu zmodyfikowano definicję MSSA, aby od teraz obejmowała kolejne grupy broni,
a) samopowtarzalną broń palną, która może być używana z dołączanym magazynkiem (poza magazynkami do nabojów o kalibrze 0,22 cala lub mniejszym), który jest w stanie pomieścić więcej niż 5 naboi;
b) samopowtarzalną broń palną, która jest bronią strzelecką i która może być używana z dołączanym magazynkiem o pojemności większej niż 5 nabojów.
W dodatkowym zarządzeniu zawarto przepisy wymagające od licencjonowanych dystrybutorów, aby zmienili prowadzone przez siebie ewidencje w taki sposób, by odzwierciedlały nową klasyfikację.
Posiadanie broni określanej jako MSSA w Nowej Zelandii jest już i tak mocno ograniczone. Przepisy wymagają, aby podmiot posiadający licencję na broń ubiegał się dodatkowo przed zakupem jednostki zakwalifikowanej jako MSSA o trudną do uzyskania kategorię „E”.
Okazuje się, że podjęte przez rząd działania to tylko tymczasowe rozwiązania. W oświadczeniu skierowanym do społeczeństwa premier Jacinda Ardern wyraźnie stwierdziła, że zarządzenie jest „środkiem przejściowym do czasu wejścia w życie szerszego zakazu„, a prace nad zmianą przepisów trwają.
Premier Ardern powiedziała również, że w Nowej Zelandii zostanie wprowadzony „zakaz stosowania wszelkich samopowtarzalnych karabinów szturmowych w stylu wojskowym„. Co więcej „zakazane będą również części używane do przekształcania tych karabinów w karabiny typu MSSA, a także wszystkie magazynki o dużej pojemności„.
Podobnie jak w przypadku rozwiązań wprowadzonych jakiś czas temu w Australii, nowozelandzkie działania spowodują konfiskatę posiadanej przez obywateli broni palnej. Pani Ardern powiedziała, że jej „gabinet poinstruował urzędników w celu opracowania programu wykupu broni„.
Minister policji Stuart Nash zachęcił właścicieli broni do pozbywania się jej. Pan Nash powiedział, że „policja przygotowuje się, aby umożliwić wycofanie tej broni z obiegu, co będzie wspierane przez nowozelandzkie wojsko, aby umożliwić bezpieczne przechowywanie, transport a następnie zniszczenie karabinów szturmowych i MSSA„.
Premier Ardern dodała: „Ogłoszone dziś działania są pierwszym krokiem rządu. Będziemy nadal wprowadzać bardziej restrykcyjne i skuteczne zasady wydawania licencji, zwiększać wymogi dotyczące przechowywania oraz kary za nieprzestrzeganie przepisów dotyczących broni„.
Nowe środki kontroli broni w Nowej Zelandii to nic innego jak wojskowa konfiskata powszechnie posiadanej przez praworządnych Nowozelandczyków broni palnej.
Hillary Clinton poparła na Twitterze konfiskatę zapowiedzianą przez premier Ardern mówiąc: „Pod przywództwem @jacindaardern, Nowa Zelandia zakazała karabinów szturmowych i samopowtarzalnej broni wojskowej zaledwie sześć dni po atakach w meczecie w Christchurch. Urzędnicy państwowi nie poprzestali na pustych słowach, opiniach i modlitwie. Zdecydowali się działać„. W 2015 roku Clinton wyraziła swoje poparcie dla konfiskaty broni [w USA] w stylu w jakim zrobiono to kiedyś w Australii.
Kandydat na prezydenta Demokratów senator Bernie Sanders oświadczył na Twitterze: „Oto jak wygląda prawdziwe działanie mające na celu powstrzymanie przemocy z użyciem broni. Musimy pójść w ślady Nowej Zelandii, odebrać inicjatywę NRA i zakazać sprzedaży i dystrybucji broni palnej w Stanach Zjednoczonych„.
Inny Demokrata, senator Chris Murphy, opublikował na Twitterze wystąpienie premier Ardern z komentarzem: „Zobacz. To nie jest takie trudne„.
Alexandria Ocasio-Cortez, kongresmenka z partii Demokratycznej, napisała na Twitterze: „W ciągu kilku dni od zdarzenia w Christchurch Nowa Zelandia podjęła działania w celu wycofania broni wojskowej z rynku konsumenckiego. Tak wygląda prawdziwe przywództwo„.
Organizacja „Moms Demand Action”, zależna od medialnego konglomeratu Michaela Bloomberga zajmującego się kontrolą broni w ramach „Everytown for Gun Safety”, zacytowała na Twitterze wpis Nicholasa Kristoffa z New York Timesa, kibicującego działom premier Ardern, zatytułowany „Nowa Zelandia pokazuje USA, jak wygląda przywództwo„.
Również wszechobecna lewicowa działaczka i była dziennikarka Shannon Watts poparła działania premier Ardern w zakresie konfiskaty w kilku tweettach.
New York Times zamieścił artykuł wspierający działania rządu Nowej Zelandii. Powtórzył w nim praktycznie to samo co w artykule z 2015 roku, w którym redakcja gazety opowiada się za konfiskatą broni.
Konfiskata broni, a nie „zdroworozsądkowa reforma”, jest ostatecznym celem zwolenników kontroli broni. Cel ten istniał na długo przed atakiem w Christchurch. Ostatnia reakcja lewicowych polityków w USA na działania podjęte przez rząd Nowej Zelandii ujawnia ich prawdziwe zapędy.
Wszyscy zwolennicy prawa do broni powinni uświadamiać społeczeństwo co do faktycznego celu amerykańskiej lewicy i współdziałać przeciwko wszelkim pomysłom, które mogą pomóc lewicy ten cel osiągnąć.
Wygląda na to, że rząd nowozelandzki tylko czekał na pretekst, żeby wprowadzić kolejne ograniczenia. Ponieważ szaleńcy i przestępcy zawsze znajdą sposób na skrzywdzenie niewinnych ludzi, to działania rządu będą miały jeden skutek: uniemożliwią zwykłym obywatelom skuteczną obronę.
Presja na pozbawienie zwykłych ludzi środków do obrony rośnie na całym świecie i nie nie wskazuje na to, żeby miała zmaleć. Szkoda, że w Polsce, której ludność tak bardzo ucierpiała w ostatnich dziesięcioleciach ze strony lewicowych ideologii świadomość narastającego zagrożenia jest znikoma.
Dopóki prawo do broni jest tylko przywilejem wynikającym z jakiejś ustawy o broni i amunicji, dopóty rząd może je odebrać w ułamku sekundy, a cały cywilny arsenał przekazać na złom.
PS. O socjalizmie w Nowej Zelandii, i historiach jakie niektórzy na pewno skojarzą z rodzimym PRL-em, można przeczytać w interesującej książce „Nowozelandzkie odrodzenie gospodarcze” autorstwa Richarda Prebble, byłego premiera tej zielonej wyspy.
„Zapewnienie cywilom ograniczonego dostępu do broni palnej w celu zapewnienia porządku publicznego” – Projekt zmiany ustawy o broni w RPA
Pierwotnie rozważałem użycie następujących tytułów: „Minister Policji chce, żebyś został zamordowany” oraz „Minister Policji chce, żeby kobiety były gwałcone”.
Obydwa są równie dobre i precyzyjne. Jednak żaden z nich nie dotyka sedna problemu. Zwróć uwagę, że frontalny atak mający na celu rozbrojenie ludności cywilnej jest czymś więcej niż tylko działaniem jednej osoby. Dziś rano przeczytałem projekt poprawek do FCA (Firearm Control Amendment Bill — wniosek o zmiany w ustawie o kontroli broni palnej w Republice Południowej Afryki). I są one bardzo, bardzo, bardzo złe. Zapraszam do przeanalizowania niektórych z nich.
Broń do obrony zakazana
Sekcja 13 została usunięta. Projekty wniosków całkowicie ją uchylają (wraz z sekcją 14). W projekcie stwierdza się, że „wnioskodawca nie ma uzasadnionego powodu posiadania broni palnej, jeżeli zamierza posiadać broń palną do ….(a) samoobrony lub ochrony jakiejkolwiek innej osoby„.
Ludzie, przecież taki powód istnieje. Żyjemy w kraju znajdującym się na 7 miejscu według liczby zabójstw. A rząd chce zakazać nam broni do samoobrony.
Średnio 57 osób dziennie jest mordowanych w RPA, a nasz wskaźnik zabójstw w latach 2017/18 wzrósł o 6,9%. Do tego dochodzi złe zarządzanie i korupcja, które zdziesiątkowały zdolności policji do walki z przestępczością. Od maja 2012 r. do maja 2018 r. całkowita liczba cywilnych ochotników wspierających policję zmalała o 86%.
Rezerwiści Ci są darmowym źródłem wysoce zmotywowanych wolontariuszy. Ich wkład został w haniebny sposób zmarnowany przez arogancję i nieudolność kierownictwa South African Police Service i Ministerstwa Policji. To policja robi z własnymi zasobami jest też nie mniej przerażające.
W rzeczywistości nie tylko jesteś całkowicie zdany na siebie samego, z czasem reakcji policji mierzonym w godzinach, a nie minutach, ale w dodatku rząd chce zakazać jedynych skutecznych środków dostępnych Ci, aby chronić siebie i swoich bliskich.
Niedorzeczne ograniczenia dla posiadaczy licencji S15 i S16
Oprócz tego, że wszyscy staną się bezbronnymi ofiarami, to także strzelcy sportowi i myśliwi są zaciekle atakowani. Po zmianach będziesz mógł mieć maksymalnie dwa pistolety. Dozwolone będzie posiadanie maksymalnie 8 sztuk broni palnej (jeśli posiadasz licencję DSS (Dedicated Sport Shooter).
Maksymalny limit amunicji wyniesie 25 naboi na licencję. Tak, dwadzieścia pięć. Posiadacze licencji DSS będą mogli ubiegać się o zwolnienie z tego ograniczenia w wyjątkowych okolicznościach.
Otrzymanie pozwolenia na samopowtarzalny karabin lub strzelbę (które będzie można posiadać w liczbie maksymalnie dwóch sztuk), będzie obarczone wymogiem posiadania licencji DSS przez co najmniej dwa lata.
Ponadto wszystkie licencje S15 i S16 będą ważne tylko przez 5 lat.
Proponowane limity są oczywiście czysto arbitralne. Nie są one zakotwiczone w żadnym racjonalnym argumencie, ani w żaden sposób uzasadnione. Posiadanie broni przez strzelców sportowych i myśliwych z pewnością nie stanowi zagrożenia dla bezpieczeństwa społeczeństwa. Wręcz przeciwnie. Zdrowe i tętniące życiem strzelectwo sportowe oraz myślistwo są podstawą odpowiedzialnego i bezpiecznego posiadania broni palnej przez cywilów. Nie można nie doceniać znaczenia tych instytucji, a krzywda wyrządzona tym grupom przyniesie nieskończenie więcej szkody niż pożytku.
Skąd się więc biorą te tyraniczne pomysły?
Dlaczego takie zmiany są proponowane?
Kolekcjonerzy, zawodowi myśliwi, firmy ochroniarskie, sprzedawcy broni oraz strzelcy używający broni czarnoprochowej również zostali w tym dokumencie zaatakowani. Nie miałem czasu, aby przeczytać wszystko, ale załączam link do planowanych zmian. To nic innego, jak szeroko zakrojona napaść na wszystkich właścicieli broni palnej. Propozycje nie mają na celu ulepszenia systemu lub jego ulepszenia — jest to po prostu próba rozbrojenia ludności cywilnej.
Powyższy fragment wyraźnie stwierdza, że powodem zmiany jest „zapewnienie cywilom ograniczonego dostępu do broni palnej w celu zapewnienia porządku publicznego„.
To, moi przyjaciele, jest czysta tyrania. Uwertury o „zabezpieczaniu i ochronie ludności cywilnej” brzmią zawsze tak samo złowieszczo. Nie chodzi tu o zwiększenie bezpieczeństwa publicznego, zwalczanie brutalnych przestępstw czy zmniejszenie liczby zabójstw. Chodzi tu wyłącznie o to, aby zabrać broń, ponieważ rząd jest paranoikiem w kwestii posiadania jej przez ludność cywilną. A to dlatego, że uzbrojonych obywateli jest trudniej kontrolować niż rozbrojonych.
I żaden rząd nie zawaha się użyć swoich służb mundurowych, aby przejąć broń i pozostawić cię bezbronnym wobec agresywnych przestępców. A jeśli nie zgodzisz się przestrzegać nowego prawa, to zamkną cię w więzieniu wraz z mordercami i gwałcicielami.
Jest to tak samo złe jak i szalone.
Jakie będą konsekwencje?
Stwierdzenie, że posiadanie broni do samoobrony nie jest uzasadnioną przyczyną (w RPA!) jest niewyobrażalnie głupie i całkowicie oderwane od rzeczywistości.
Odzwierciedla również totalitarne zapędy w ich najbardziej ekstremalnej formie. Policja nie jest w stanie chronić obywateli przed przemocą. Jest to niezaprzeczalny fakt. Jednak rząd i policja zamierzają pozbawić cię zdolności do ochrony samego siebie. Rezultat? Każdy stanie się bezbronną ofiarą i będzie mógł być bezkarnie okradany, gwałcony i mordowany.
Dodatkowo arbitralne i nie mające sensu restrykcje wobec posiadaczy licencji S15 i S16 spowodują nieodwracalne szkody w sporcie strzeleckim i łowiectwie. Odnawianie licencji co pięć lat zaszkodzi i tak już niewydolnemu CFR (Central Firearm Registry – Wydział Postępowań Administracyjnych policji w RPA) — który ledwo radzi sobie z wymaganiami stawianymi przed nim obecnie. Zwiększenie tych wymagań o 100% jest gwarancją załamania się funkcjonowania CFR.
Gdy ostatnio ludność cywilna w RPA oddała broń policji, skorumpowany pułkownik i jego koledzy ukradli, a następnie sprzedali tysiące karabinów przestępcom. Ci następnie użyli broni, która wcześniej była bezpieczna w posiadaniu cywilów, aby zamordować tysiące niewinnych ludzi. W tym dzieci. Następnie rząd zwolnił człowieka badającego sprawę tej korupcji, tak aby ją zatuszować. Wygląda na to, że chcą taką akcję powtórzyć.
Co możesz w tej sprawie zrobić?
Zaproponowane zmiany muszą zostać zablokowane już teraz, zanim spraw się rozwinie. Właściciele broni muszą obudzić się z drzemki i zdać sobie sprawę, że wilki są znowu u drzwi. Rząd chce skonfiskować broń i upewnić się, że jesteś rozbrojoną ofiarą. Jedynym sposobem, aby to powstrzymać jest wstąpienie do organizacji zajmującej się prawem do broni palnej, takiej jak Gun Owners SA, i poświęcenie części swoich środków, czasu i wysiłków na walkę o swoją sprawę.
Powinniście pisać listy do swoich przedstawicieli politycznych i wywrzeć na nich presję, aby stanęli w obronie waszych praw. Dodatkowo powinieneś pisać listy do prasy i przytaczać przykłady dotyczące własności broni palnej. Wykorzystaj dostępną Ci przestrzeń w mediach społecznościowych i porozmawiaj z ludźmi o tym, dlaczego ta kwestia jest tak ważna dla wszystkich mieszkańców RPA.
Masz głos. Jest potężny, zwłaszcza w połączeniu z głosami innych. Użyj go.
Ponieważ mamy wybór — zaangażuj się i walcz, albo usiądź i obserwuj, jak znikają nasze prawa. Dla mnie kapitulacja nigdy nie była opcją.
12 marca 2019 gubernator Kentucky Matt Bevin podpisał senacką ustawę Bill 150, czyniąc Kentucky 16 stanem, w którym obowiązuje zgodne z konstytucją prawo do noszenia broni. Ustawa stanowi, że „Osoby, które ukończyły 21 lat i mogą legalnie nabyć broń palną, mogą ją nosić ukrytą bez pozwolenia tak jak i każdą inną broń śmiercionośną w tych samych miejscach, co osoby posiadające ważne pozwolenia wydane na mocy KRS 237.110”.
Przed XIX w. nie istniały [w USA] żadne przepisy państwowe regulujące noszenie broni palnej lub innej broni przez praworządnych mieszkańców. Następnie poszczególne stany zaczęły ograniczać noszenie broni palnej i wymagać pozwolenia dla tych, którzy chcieli skorzystać z prawa wynikającego z drugiej poprawki, aby „posiadać i nosić broń”, ignorując fakt, że prawo to zgodnie z zapisem konstytucji „nie może być naruszane”. W XX wieku jedynym stanem, które nie uchwaliło ustaw naruszających prawo do posiadania i noszenia broni był Vermont.
Obywatelski ruch na rzecz prawa do noszenia broni zaczął zyskiwać na znaczeniu w 2003 roku, kiedy to gubernator Frank Murkowski z Alaski podpisał ustawę House Bill 102. Prawo to oznaczało, że po raz pierwszy stan uchylił swoje przepisy wprowadzające zezwolenia na ukryte noszenie broni. Żaden inny stan nie poszedł w jego ślady aż do 2010 roku, kiedy to Arizona przyjęła ustawę senatu Bill 1108.
Tendencja ta powoli nabierała rozpędu, żeby następnie przyspieszyć: Wyoming (2011), Kansas (2015), Maine (2015), Mississippi (2016), Idaho (2016), Missouri (2016), West Virginia (2016), New Hampshire (2017), North Dakota (2017), Arkansas (2018), Oklahoma (2019), South Dakota (2019), a teraz Kentucky, potwierdziły w takiej czy innej formie konstytucyjne prawo do noszenia broni.
Wiele z tych stanów zachowało w przepisach zezwolenia na przewóz broni, aby umożliwić mieszkańcom, którzy sobie tego życzą, korzystanie z wzajemnych porozumień z innymi stanami, umożliwiając im w ten sposób noszenie ukrytej broni podczas podróży do tych stanów.
Droga do zgodnego z konstytucją przenoszenia broni nie zawsze była łatwa. Na przykład w Mississippi wdrożenie było stopniowe. Pierwotnie uchwalona w 2013 roku ustawa zezwalała na „załadowany lub rozładowany pistolet lub rewolwer przewożony w torebce, torbie podręcznej, saszetce, lub innej podobnej torbie czy teczce lub w pełni zamkniętym pudełku”. W 2016 roku została ona rozszerzona o kabury (noszone na pasie lub na ramieniu).
Przyjęcie konstytucyjnego zapisu o noszeniu broni w Arkansas można najlepiej opisać jako ewolucyjne. W sierpniu 2013 r. Arkansas uchwalił ustawę 746, wprowadzając dwie ważne zmiany do istniejącego prawa, które wcześniej zabraniało „noszenia broni …. w celu użycia broni palnej, noża lub kija jako broni przeciwko człowiekowi” i zezwalało na wyjątek, jeśli osoba nosząca broń była „w podróży”.
Wprowadzone zmiany dotyczyły (1) terminu „podróż” – który wcześniej nie był zdefiniowany – i został w końcu zdefiniowany jako „podróż poza hrabstwo, w którym mieszka dana osoba” oraz (2) dodanie do istniejącego statutu sformułowania „próba bezprawnego usiłowania”, co sprawiło, że prawo zabraniało „noszenia broni [….] w celu bezprawnego użycia broni palnej, noża lub pałki jako broni przeciw danej osobie”.
Mogło by się zdawać, że jeśli prawo mówi, że jeśli dana osoba nie nosiła broni w celu popełnienia przestępstwa, to noszenie przez nią broni ukrytej bez pozwolenia było zgodne z prawem. Ale, jak mówi angielskie powiedzenie, „prawo jest osłem”. W lipcu 2013 r. Prokurator Generalny Arkansas Dustin McDaniel wydał opinię, w której stwierdził, że ustawa 746 nie zezwala na noszenie broni na widoku. Obecny prokurator generalny Arkansas Leslie Rutledge nie zgodził się z tym. Wydał w sierpniu 2015 r. oświadczenie, w którym stwierdził, że ustawa 746 zezwala na noszenie broni w sposób jawny, o ile noszący nie ma zamiaru użyć jej w sposób niezgodny z prawem.
Kwestia ta została ostatecznie rozstrzygnięta w orzeczeniu Sądu Apelacyjnego Arkansas w sierpniu 2018 roku, kiedy to sąd orzekł, że noszenie broni ukrytej nie jest – samo w sobie – przestępstwem. Orzeczenie sądu zakończyło debatę, potwierdzając, aby ustawa 746 oznacza, że Arkansas zezwala na noszenie broni ukrytej w sposób w jaki określa to konstytucja USA.
W 2013 r. władza ustawodawcza Utah przyjęła ustawę potwierdzającą konstytucyjne prawo. Zostało ono jednak zawetowane przez republikańskiego gubernatora Gary’ego Herberta. Chociaż ustawa została uchwalona większością dwóch trzecich głosów w obu izbach stanowych, to weto Herberta spowodowało, że mieszkańcom Utah nie przyznano „przywileju” korzystania z prawa do „posiadania i noszenia broni” w sposób ukryty bez konieczności uprzedniego zwrócenia się do państwa o stosowną zgodę.
Jednym z elementów, który wydaje się istotny w zyskującej popularność idei przemieszczania się z bronią na podstawie zapisów samej konstytucji USA, jest przełomowa sprawa w Sądzie Najwyższym z 2008 roku: Dystrykt Kolumbii przeciwko Hellerowi. Orzeczenie w sprawie Hellera pozostawiło wprawdzie otwartą kwestię, czy pewna kontrola nad prawem do posiadania i noszenia broni może być wprowadzona w życie przez władze stanowe i lokalne. Jednak kolejna interpretacja sądu dotycząca ochrony gwarantowanej przez drugą poprawkę dokładnie wyjaśniła tą sprawę w świetle orzeczenia w sprawie McDonald przeciwko Chicago z 2010 roku. Sąd orzekł wtedy, że druga poprawka jest „częścią systemu prawa”, a „prawo do posiadania i noszenia broni” nie jest w żaden sposób „podważone” i ma być „w pełni stosowane”. Sąd orzekł następnie, że Druga Poprawka zabrania rządowi i władzom stanowym przyjmowania przepisów ograniczających „indywidualne” i „podstawowe” prawo do „posiadania i noszenia broni” w „samoobronie”.
W miarę jak tendencja ta będzie rosnąć i coraz więcej stanów usunie kajdany, które wiążą ręce przestrzegających prawa obywateli, Ameryka może powrócić do czasów sprzed XIX i XX wieku kiedy to wprowadzono restrykcyjne ustawy zabraniające posiadania broni. Być może jeszcze za naszego życia zobaczymy, że prawo do posiadania i noszenia broni nie jest już dłużej naruszane.
Wraz z postępującym rozpadem Wenezueli pod socjalistyczną dyktaturą prezydenta Nicolasa Maduro coraz więcej ludzi dostrzega szkodę jaką wyrządziła zwykłym obywatelom wprowadzona 6 lat temu ustawa o kontroli broni, która ich tej broni pozbawiła.
„Broń jest niezbędnym filarem utrzymania wolności narodu lub przynajmniej zabezpieczenia jego zdolności do walki”
— powiedział Fox News Javier Vanegas, 28-letni wenezuelski nauczyciel języka angielskiego przebywający w Ekwadorze na wygnaniu. „Rządowe siły bezpieczeństwa od samego początku tej katastrofy wiedziały, że nie spotkają się z żadnym realnym sprzeciwem wobec swojej siły. Można więc powiedzieć, że wprowadzenie zakazu było jasną deklaracją wojny z nieuzbrojoną częścią populacji„.
Zdjęcie z 13 kwietnia 2010. Członkowie Narodowej Milicji Rewolucyjnej trzymają broń i obraz prezydenta Wenezueli Hugo Chaveza na uroczystości upamiętniającej dziewiątą rocznicę powrotu Chaveza do władzy po nieudanym zamachu stanu z 2002 r., które miały miejsce w Caracas, Wenezuela. (AP Photo/Ariana Cubillos, File)
Wenezuelskie Zgromadzenie Narodowe pod przewodnictwem ówczesnego prezydenta Hugo Chaveza uchwaliło w 2012 roku „Ustawę o kontroli broni, amunicji i rozbrojeniu”, której wyraźnym celem było „rozbrojenie wszystkich obywateli”. Ustawa weszła w życie w 2013 roku przy sprzeciwie niektórych prodemokratycznych opozycjonistów. Ustawa zdelegalizowała sprzedaż broni i amunicji z wyłączeniem podmiotów rządowych.
Chavez wprowadził na początku kilkumiesięczny program amnestii, zachęcając Wenezuelczyków do wymiany broni w zamian za sprzęt AGD. W tym samym roku odnotowano tylko 37 przypadków dobrowolnego zdania broni, podczas gdy większość — ponad 12 500 — została skonfiskowana siłą.
W 2014 roku wraz z nastaniem rządów Nicolása Maduro, który przejął stery po śmierci Chaveza, kontynuowano socjalistyczną politykę „Chavista”. Rząd wydał ponad 47 milionów dolarów na egzekwowanie zakazu posiadania broni, m.in. na wielkie publiczne pokazy jej niszczenia na rynkach miast.
Były właściciel sklepu z bronią w Wenezueli, który od czasu wprowadzenia zakazu mógł sprzedawać wyłącznie artykuły wędkarskie, powiedział Fox News, że zakazano mu sprzedaży wszystkich rodzajów broni — nawet procy — i podkreślił, że zakazano sprzedaży cywilom nawet śrutu do wiatrówek i pistoletów ASG. Mogli kupować je wyłącznie policjanci i wojskowi.
Obecnie za nielegalne noszenie lub sprzedaż broni grozi kara 20 lat więzienia.
CARACAS, VENEZUELA – MARZEC 04: Plakat upamiętnia byłego prezydenta Wenezueli Hugo Chaveza w pobliżu koszar, gdzie Chavez został porwany 4 marca 2014 r. w Caracas w Wenezueli. (zdjęcie Johna Moore’a/Getty Images) (2014 Getty Images)
Jeszcze przed reformą z 2012 r. w całym kraju istniało tylko osiem sklepów z bronią palną. Proces uzyskania pozwolenia na posiadanie i przewożenie broni obarczony był długim czasem oczekiwania, wysokimi kosztami i łapówkarstwem „aby proces przyspieszyć”. Zajmował się tym jeden wydział, który działał pod patronatem Ministerstwa Obrony Narodowej.
„Wenezuelczycy zbytnio się tym stanem rzeczy nie przejmowali. Pomysł posiadania środków w celu ochrony domu był postrzegany jako mający zastosowanie tylko w terenie. Nikt wtedy by nie uwierzył, że kiedykolwiek będzie musiał bronić się przed rządem” — wyjaśnił Vanegas. „Wenezuelczycy żyli w przekonaniu, że ich rząd nigdy nie obróci się przeciwko nim, nie naruszy praw człowieka i zawsze będzie miał przestępczość pod kontrolą„.
Były sprzedawca broni powiedział również, że nie trzeba było wiele czasu, aby dotychczasowa opinia publiczna na ten temat legła w gruzach. „Gdyby broń była trwałym elementem naszej kultury, gdyby istniało poczucie obowiązku ochrony praw jednostki przez samych obywateli, również w znaczeniu przeciwwagi dla siły rządu — a legalne posiadanie broni było rzeczą powszechną — to dziś sytuacja była by zupełnie inna„.
Od kwietnia 2017 roku prawie 200 prodemokratycznych demonstrantów w Wenezueli — uzbrojonych głównie w kamienie — zostało zastrzelonych przez siły rządowe w brutalnym odwecie za wzywanie do zakończenia represji ze strony reżimu socjalistów. Niegdyś bogaty dzięki ropie naród kontynuował staczanie się po równi pochyłej prowadzącej do ruiny finansowej, skrajnej przemocy i łamania praw człowieka. Szacuje się, że od 2015 roku około trzech milionów Wenezuelczyków zostało zmuszonych do ucieczki.
„Przykład Wenezueli pokazuje, że śmiertelne niebezpieczeństwo grozi obywatelom pozbawionym środków do oparcia się opresji ze strony przestępczego rządu„, powiedział David Kopel, analityk polityczny i dyrektor ds. badań w Instytucie Niepodległości oraz adiunkt w Instytucie Zaawansowanego Prawa Konstytucyjnego na Uniwersytecie w Denver. „Wenezuelscy władcy — podobnie jak ich kubańscy mistrzowie — najwyraźniej postrzegali posiadanie broni przez obywateli jako potencjalne zagrożenie dla utrzymania monopolu na władzę przez komunistów„.
Ponad trzy miliony osób uciekło z Wenezueli do sąsiedniej Kolumbii od czasu nasilenia się kryzysu w 2015 roku.
Chociaż wprowadzenie ustawy zostało przedstawione ludności jako wysiłek mający na celu poprawę bezpieczeństwa i znacznego zmniejszenia przestępczości, to wiele osób wskazuje teraz na Wenezuelę jako studium przypadku, w którym zakaz posiadania broni przyniósł skutek odwrotny do deklarowanego.
I tak już wysoki wskaźnik przestępczości z użyciem przemocy gwałtownie wzrósł. W 2015 r. zamordowano prawie 28 000 osób, a wskaźnik zabójstw stał się najwyższy na świecie. Dla porównania, według GunPolicy.org — międzynarodowej inicjatywy na rzecz zakazu broni palnej i badań nad polityką w tym zakresie — morderstw było niecałe 10 000 w 2012 r. i 6 500 w 2001 r. (na rok przed dojściem Chaveza do władzy).
Łączną liczbę ofiar śmiertelnych spowodowanych użyciem broni palnej w 2013 roku oszacowano na 14 622, która to liczba wzrosła z 10 913 osób w 2002 roku. Pomimo, że szczegółowe dane nie są obecnie ujawniane przez rząd, to we wrześniu tego roku Amnesty International ogłosiła, że Wenezuela miała wskaźnik zabójstw „wyższy niż w niektórych strefach objętych działaniami wojennymi” — 89 osób na 100 000 mieszkańców — i trzykrotnie wyższy niż niestabilna politycznie sąsiednia Brazylia.
Analitycy znaczną część zbrodni przypisują gangom nazywanym w języku hiszpańskim „collectivos” („kolektywy”) — utworzonym celowo i wspieranym przez rząd.
„Władza powołała je w celu sprawowania kontroli nad społeczeństwem przez pośredników. To chłopaki na motocyklach z biednych dzielnic, którzy zabijają wszelkich protestujących”, powiedziała Vanessa Neumann, założycielka i prezes wenezuelsko-amerykańskej firmy badawczo-konsultingowej Asymmetrica, z siedzibą w Waszyngtonie, zajmującej się badaniem ryzyka politycznego. „Polityka rządu w zakresie reformy dostępu do broni polegała na kontroli społecznej. Ponieważ obywatele byli coraz bardziej zdesperowani, głodni i źli na sytuację polityczną, władza nie chciała, aby byli w stanie się bronić. Nie chodziło o bezpieczeństwo; chodziło o monopol państwa na przemoc i kontrolę społeczeństwa„.
Podczas gdy wenezuelscy obywatele zostali pozbawieni możliwości posiadania broni, „kolektywy” założone przez Chaveza, gdy tylko ten doszedł do władzy, zostały uzbrojone. Uważane za kluczowe dla przetrwania dyktatury socjalistycznej „kolektywy” te służą brutalnemu zwalczaniu grup opozycyjnych. Jednocześnie rząd może oficjalnie umywać ręce od ich działań i udawać, że zachował twarz.
35-letni Eduardo Espinel uciekł dwa lata temu z powodu groźby porwania go przez miejscowych gangsterów. Ten przedstawiciel szybko rosnącej populacji Wenezuelczyków w kolumbijskim przygranicznym miasteczku Cucuta powiedział, że nowe prawo przyczyniło się do eskalacji przemocy, pozwalając „collectivos” na swobodne i zgodne z prawem strzelanie i zabijanie.
„Wszyscy poza zwykłym obywatelem. To prawo rozbroiło zwykłych ludzi, ale wszyscy inni mogą nosić broń”, powiedział Espinel. „Takie prawo może mieć sens w normalnym kraju, ale w Wenezueli nie ma sensu. Ludzie stają w obliczu przestępczości i nie mają środków do obrony”.
35-letni Eduardo Espinel, przedstawiciel szybko rosnącej populacji Wenezuelczyków w kolumbijskim przygranicznym mieście Cucuta, powiedział, że ustawa o broni palnej w rzeczywistości rozprzestrzeniła przemoc w jego kraju. (Fox News/Hollie McKay)
Maribel Arias, 35-latka, która niegdyś była studentką prawa i nauk politycznych na Uniwersytecie w Los Andes w swoim rodzinnym stanie Mérida, żałuje, że nie może polegać na służbach państwowych. Dwa lata temu uciekła przez kolumbijską granicę z rodziną. Mieszkają z mężem głównie na ulicy i na zmianę opiekują się czwórką dzieci. Podejmują dorywcze prace, takie jak sprzedaż wody czy czyszczenie toalet.
„Mieszkańcy Wenezueli powinni mieć prawo do noszenia broni, ponieważ po prostu w okół jest zbyt wiele przemocy. Ludzie powinni mieć prawo do obrony kiedy wymiar sprawiedliwości nie działa” – twierdzi Arias. „Jeśli zadzwonisz na policję, to policja przyjedzie tylko wtedy, gdy zechce. Jeśli złapią przestępców, być może odbiorą im to co ukradli, ale zazwyczaj znowu puszczają ich wolno. To błędne koło” – powiedziała Arias.
Maribel Arias, 35-latka, była studentka prawa i nauk politycznych. Żałuje, że nie może polegać na służbach państwowych.
Wiele osób twierdzi, że wprowadzony zakaz posiadania broni w pewien sposób wpłynął negatywnie na samą policję i organy ścigania, które stały się teraz celem gangów ulicznych. W 2016 r. nastąpił 14-procentowy wzrost liczby zabójstw policjantów. Według Insight Crime ponad 80 procent napastników ukradło po ataku policjantowi broń.
Niektórzy eksperci twierdzą, że znaczna część broni i amunicji używanej przez gangsterów znajdowała się niegdyś w rękach sił rządowych. Przestępcy weszli w jej posiadanie przez kradzież lub zakup od skorumpowanych osób.
Dodatkowo sytuację komplikuje fakt, że siły policyjne nie radzą sobie z przestępczością i korupcją. „Wiele przestępstw jest popełnianych przez samą policję, wielu przestępców to policjanci”, powiedział Saul Moros, 59-latek pochodzący z wenezuelskiego miasta Walencja.
Luis Farias, lat 48, z Margarity, powiedział, że przemoc z użyciem broni była pewnym problemem, gdy legalną broń można było swobodnie kupić. Ale sytuacja zmieniła się na gorsze po wprowadzeniu zakazu jej legalnego posiadania. „Matka kryminalistów została wypuszczona na wolność” powiedział Farias. „Zakaz posiadania broni nie sprawił, że zniknęła ona z ulic. Nikt nie dba o prawo; przestępcy lekceważą przepisy„.
„Wiele przestępstw jest popełniane przez samą policję, wielu przestępców to policjanci.”, powiedział Saul Moros. Przestępstwa z użyciem broni były problemem, ale stały się dużo gorszym problemem, gdy wprowadzono zakaz legalnego posiadania broni.
Kwitnie czarny rynek broni. Szacuje się, że w Wenezueli w obiegu znajduje się sześć milionów niezarejestrowanej broni palnej, ale nie jest ona dostępna dla zwykłego, praworządnego Wenezuelczyka.
„Czarny rynek broni działa prężnie, wykorzystują go głównie agresywni przestępcy„, powiedział Johan Obdola, zajmujący się wcześniej w Wenezueli zwalczaniem handlu narkotykami. Obecnie jest prezesem założonej w Kanadzie firmy wywiadu i bezpieczeństwa IOSI, której działania skupiają sie na Ameryce Łacińskiej. „Wenezuelczycy, którzy chcą po prostu chronić się przed reżimem są całkowicie bezbronni”.
Wprawdzie ceny broni zmieniają się codziennie, ale jak podają źródła karabin AR-15 można kupić za około 500 dolarów, a pistolet za około 250 dolarów. Przeciętnego Wenezuelczyka nie stać na taki zakup.
„Broń można nabyć nielegalnie od zorganizowanej na kształt piramidy mafii. Duża organizacja przestępcza na jej szczycie ma łatwy dostęp do broni pochodzącej bezpośrednio od rządu, a czasami oferują zupełnie nową, nieużywaną broń”, wyjaśnił Vanegas. „Przesuwając się coraz niżej w tej piramidzie, broń można zdobyć od najbliższej grupy przestępczej, której podlega dane terytorium. Nie jest to opcja dla osób uczciwych, z uwagi na fakt, że aby dostać nielegalną broń, musisz mieć do czynienia z przestępcami. I z wielu oczywistych powodów ludzie nawet tego nie rozważają”.
Wenezuelski rząd zaprzecza, że znalazł się w stale pogarszającym się kryzysie, spowodowanym przez jego własną politykę. Zamiast tego obwinia Stany Zjednoczone i przywódców opozycji za prowadzenie „wojny gospodarczej”.
22 lutego 2014 r: grupa zamaskowanych mężczyzn ucieka zaraz po tym, jak policja w Caracas w Wenezueli wystrzeliła gaz łzawiący. (AP)
Według Omara Adolfo Zaresa Sancheza, 48-letniego prawnika, polityka i byłego burmistrza gminy Campo Elías w wenezuelskim stanie Mérida, jest już za późno, by udostępnić legalną broń zwykłym obywatelom.
„Bez wątpienia, gdyby istniała równowaga dzięki zbrojnej obronie, moglibyśmy powstać i zatrzymać ucisk już na samym początku„, stwierdził. „Ale na ulicach jest teraz zbyt wiele anarchii. Ułatwienie komukolwiek teraz zakupu broni zapoczątkowałoby wojnę domową”.
Niektórzy Wenezuelczycy twierdzą, że przemoc gwałtownie wzrosła od wprowadzenia ustawy zakazującej posiadania broni, ale jej nasilenie spowodowane było również załamaniem się gospodarki i pogorszeniem sytuacji w kraju. „Od początku problemem było to, że w Wenezueli wiele osób żyje łamiąc prawo. Przestępczość jest sposobem na życie”, powiedziała Emberly Quiroz, 25 lat, matka trójki dzieci. „Dostęp do broni nie rozwiąże problemu”.
Autorka oryginalnego wpisu Hollie McKay jest pracownikiem Fox News Digital od 2007 roku. Obszernie relacjonowała sytuację w takich strefach wojny jak Irak, Syria, Jemen, Afganistan, Pakistan, Birma i Ameryka Łacińska, prowadząc dochodzenia w sprawie globalnych konfliktów, zbrodni wojennych i terroryzmu na całym świecie. Można ją śledzić na Twitterze i Instagramie @holliesmckay
Francuzi zbliżyli się do wprowadzenia „Drugiej Poprawki”, bardziej niż można to sobie wyobrazić. Niewiele zabrakło, żeby mieli ją zapisaną bardziej dokładnie niż Amerykanie: zaledwie miesiąc po szturmie Bastylii w 1789 roku, w projekcie Deklaracji Praw znalazł się zapis, że „każdy obywatel ma prawo do trzymania broni w domu i używania jej, czy to do obrony powszechnej, czy to do obrony własnej, przed wszelkim bezprawnym atakiem, który może zagrozić życiu, zdrowiu lub wolności jednego lub więcej obywateli”.
Niestety, tak się nie stało. Postanowienie to nie znalazło się w dokumencie końcowym, choć znalazło się tam niejasno sformułowane prawo do „oporu przeciwko uciskowi”.
Stephen Halbrook, prawnik znany z tematu Drugiej Poprawki szczegółowo opisał tę historię w artykule z 2012 roku napisanym dla Fordham Urban Law Journal. W swojej nowej książce Gun Control in Nazi-Occupied France (Kontrola dostępu do broni w okupowanej przez nazistów Francji) autor wyjaśnia, w jaki sposób francuska polityka zbrojeniowa ewoluowała na przestrzeni wieków – oraz konsekwencje, jakie miała pod rządami nazistowsko-marionetkowego reżimu rządu Vichy podczas II wojny światowej. Publikacja jest pewnego rodzaju kontynuacją tematu kontroli broni opisanego w książce Halbrooka pt. Kontrola dostępu do broni w III Rzeszy. Zawiera ona ważną lekcję o tym, że kontrola broni jest kluczowym narzędziem każdego najeźdźcy, że broń jest niezwykle przydatna dla tych, którzy próbują opierać się uciskowi, i że nawet najbardziej drakońskie środki wprowadzające kontrolę broni są nieskuteczne.
Książka nie może oczywiście udowodnić – i nawet nie próbuje, że gdyby francuska tradycja prawa do posiadania broni była silniejsza, to mogłoby to radykalnie zmienić historię, lub że bardziej libertariańska polityka amerykańska w zakresie broni zachowuje właściwą równowagę pomiędzy istotnymi priorytetami. Książka zmusza jednak czytelników do zadawania prostych pytań takich jak następujące: czy kiedy wroga i brutalna władza przejęła by władzę w Twoim kraju, to wolałbyś, aby twoi rodacy mieli broń pod ręką, czy nie? Z pewnością to pytanie w dużej mierze wpłynęło na umysły amerykańskich Ojców Założycieli i z pewnością odpowiedź na nie jest ważna.
* * *
Wchodząc w okres II wojny światowej, społeczeństwo francuskie nie było szczególnie dobrze uzbrojone. Ustawa z 1834 r. zakazała broni „wojskowej”, zasadniczo ograniczając ludność cywilną do posiadania strzelb, karabinów w kalibrach myśliwskich i niektórych karabinów ręcznych. W 1935 r., w czasie gwałtownych przewrotów politycznych, rząd zażądał rejestracji broni myśliwskiej. Francuski związek myśliwych oszacował, że w 1939 roku we Francji było około 3 mln sztuk broni łowieckiej, podczas gdy liczba ludności wynosiła około 40 mln.
W 1940 r. Niemcy zajęły północną część atlantyckiego wybrzeża Francji pokonując szybko francuskie siły zbrojne i biorąc do niewoli 2 miliony żołnierzy. We Francji, podobnie jak w innych krajach, naziści za priorytet uznali rozbrojenie ludności. Rozwieszali ogłoszenia grożące surową karą – do kary śmierci włącznie – dla tych, którzy odmówili oddania broni.
Hitlerowcy sami nie zarządzali okupowanym terytorium; utworzyli formalnie francuski rząd z Vichy w niezajętej „wolnej strefie”, wierząc, że łatwiej będzie im współpracować, jeśli władze francuskie, w tym siły policyjne, będą mogły być uzbrojone wykonując swoje obowiązki i pomagając w realizacji niemieckich planów. Współpraca oznaczała również, że władze miały łatwy dostęp do każdej ewidencji broni, którą Francuzi gromadzili od dekretu z 1935 roku.
Początkowo wyroki śmierci za samo posiadanie broni były praktycznie niespotykane. W ciągu następnych dwóch lat sytuacja uległa znacznemu pogorszeniu, a pod koniec 1941 r. doszło do egzekucji właścicieli broni przez rozstrzelania. Francuskich Żydów wyłapywano i od kolejnego roku wysyłano do obozów koncentracyjnych, po czym okupacja niemiecka rozszerzyła się na południową połowę Francji. Francuzi w wieku od 18 do 20 lat od początku 1943 r. byli wysyłani do obozów pracy. Niektórzy uciekli w góry.
W miarę jak narastały niemieckie okrucieństwa, powstawał również francuski ruch oporu. Zaczęło się od podziemnych publikacji i sporadycznych aktów przemocy (często przynoszących efekt przeciwny do zamierzonego, biorąc pod uwagę, że Niemcy rozstrzeliwali w odwecie francuskich zakładników), ale coraz częściej prowadzono też operacje sabotażowe i zdobywano broń. Poszczególne grupy oporu połączyły się w maju 1943 roku.
Członkowie ruchu oporu dla własnego bezpieczeństwa nosili pistolety i starali się zdobyć broń, która mogłaby im pomóc w przyszłym szturmie. Od broni myśliwskiej, która nie została przekazana władzom, broni palnej wykradzionej z magazynów, broni którą siły alianckie zrzucały im na spadochronach, aż po broń zdobytą w zasadzkach na niemieckich żołnierzach. W książce Gun Control in Nazi-Occupied France jest wiele barwnych opisów takich akcji, ponieważ Halbrook na przełomie lat 90-tych i roku 2000 zbierał wspomnienia weteranów ruchu oporu, pozwalając im opowiadać swoje historie.
Halbrook przyznaje, że istnieje pewien paradoks, który należy brać pod uwagę. Jeśli we Francji przed wojną było naprawdę 3 mln sztuk broni myśliwskiej, to nazistowski nakaz konfiskaty broni był zdumiewająco nieskuteczny. Zebrano jedynie ok. 800 tys. sztuk broni (część broni została przerzucona nieoficjalnymi kanałami, w tym drogami wodnymi Paryża, i nie były przechowywane nielegalnie przez ich właścicieli). Weterani wspominali, że często ukrywano broń zamiast oddawać ją władzy. Niemieckie władze walczyły z tym nieposłuszeństwem, stosując w odpowiedzi zarówno egzekucje jak i ogłaszając amnestię. W raporcie z końca 1941 r. stwierdzono, że „nielegalne posiadanie broni nadal stanowi trzon działalności przestępczej Francuzów. Wydaje się prawie niemożliwe, aby ją zlikwidować”.
Jednak ruchowi oporu zdobywać broń było bardzo ciężko. Zarzucano aliantom, że nie dostarczyli walczącym wystarczająco dużo broni. Jeden z rozmówców Halbrooka oszacował, że 85 procent uzbrojenia grupy pochodziło ze zrzutów, a tylko 15 procent stanowiła broń, którą dostarczyli cywile, często bez amunicji.
* * *
Nie trzeba zgadzać się z każdym argumentem zwolenników dostępu do broni, ale trzeba przyznać, że uzbrojona ludność jest niezwykle cenna w czasach wrogiej okupacji. Ten ważny punkt dostrzeżono w czasie wojny w Ameryce: w 1941 roku Kongres uchwalił ustawę zezwalającą prezydentowi na konfiskatę mienia w pewnych okolicznościach, ale wyraźnie wyłączono z niej broń i podkreślono znaczenie indywidualnego prawa do noszenia broni. Ustawodawca odnotował nawet, jak ważna dla Hitlera i Stalina była kontrola dostępu do broni. W czasopiśmie NRA wydanym w rok poźniej zauważono, „jak wielką pomocą i ułatwieniem dla najeźdźców i kolaborującym z okupantem kohortom z piątej kolumny były informacje o broni palnej będącej w rękach prywatnych – spisy posiadaczy broni łatwo dostępne do skopiowania lub kradzieży przechowywane w ratuszach większości miast europejskich”.
Jeśli chodzi o Francuzów, to „frontalny zbrojny opór przeciwko ciężko uzbrojonemu i doświadczonemu Wehrmachtowi i Waffen-SS byłby samobójstwem”, przyznaje Halbrook. Ale „wojna partyzancka jest dobrą opcją tylko gdy ma się broń, szczególnie po takich punktach zwrotnych jak D-Day”. Ruch oporu walczył dzielnie i pomógł wyzwolić Paryż i wygrać wojnę. Ale był on sparaliżowany przez brak sprzętu – sprzętu, który byłby łatwiejszy do zdobycia, gdyby nie zakaz z 1834 r. dotyczący posiadania przez ludność cywilną broni „wojskowej” i nakaz rejestracji z 1935 r. broni nie związanej z łowiectwem.
Kontrola dostępu do broni nie jest co do zasady narzędziem ucisku, ale z pewnością przydaje się najeźdźcom. A ci, którzy szydzą z przekonania, że cywilni właściciele broni mogą pomóc w walce z tyranią, powinni wziąć pod uwagę przykłady przytoczone przez Halbrooka.
15 lutego 2018 razem z dr hab. Wojciechem Kuleszą byłem gościem Tematu Dnia w Polsat News. Temat był niezwykle smutny, bo dotyczył zabójstwa z premedytacją 17 uczniów liceum na Florydzie.
Były uczeń liceum, wydalony ze szkoły za złe zachowanie, groźby względem dyrekcji i uporczywe aktywowanie alarmu przeciwpożarowego dzień po dniu, zastrzelił z karabinu AR15 z zimną krwią swoich kolegów.
Wiadomo, że leczył się psychiatrycznie, wiadomo, że znęcał się nad zwierzętami, wiadomo, że od dawna były z nim problemy. Świadomie zamordował rówieśników i mam nadzieję, że spotka go kara adekwatna do tego co zrobił.
Podczas rozmowy poruszyliśmy kilka tematów. Do 4 z nich chciałbym wrócić z krótkim komentarzem:
1) Zamachowiec leczył się psychiatrycznie. Interesował się bronią palną. Fascynowały go noże. Broni można użyć w dobrym lub złym celu. Decyduje o tym człowiek, w którego posiadaniu się ona znajduje. Broń to tylko narzędzie. Tak jak motocykl czy samochód. Na stronie SWPS znalazłem wpis doktora Kuleszy, który powiedział tak:
„Walczymy z powszechnym przekonaniem, że motocykl to droga do kalectwa. Chcemy pokazać, że może służyć również do niesienia pomocy i zabezpieczenia miejsca wypadku. Absolwenci naszych szkoleń zachowują się bezpieczniej na drodze, minimalizują ryzyko wypadku i zarażają innych bezpieczeństwem. Kiedy interweniują, pokazują wszystkim dookoła, jak wielu jest porządnych motocyklistów stosujących się do przepisów, i że każdy może nieść pomoc.”
Wystarczy zamiast „motocykl” wpisać „broń” a zamiast „motocyklista” — „praworządny obywatel” — dlatego możemy się domyślać, że niechęć doktora Kuleszy do przedmiotów typu broń wynika z wyznawanego światopoglądu. Logiki bowiem w tym nie ma. Motocykliści spowodowali w 2016 roku w 995 wypadkach w Polsce śmierć 148 osób. Kolejne 986 osób zostało rannych. I mój interlekutor w ogóle się tym nie przejmuje. Straszy natomiast bronią palną, której w Polsce jest prawdopodobnie ponad milion egzemplarzy (ponad 460 tys na pozwolenie i kilkaset tysięcy broni czarnoprochowej sprzedanej legalnie w naszym kraju bez rejestracji, na dowód osobisty), a której użycie w celu odebrania życia jest sporadyczne, jeśli nie zerowe (policja wlicza tu usiłowania).
3) Podany przez doktora Kuleszę przykład konfiskaty broni w Australii został opisany na blogu Hoplofobia.info w dwóch miejscach: Broń palna w Austalii i Strzelaniny w Australii. Są one dobrym przykładem tego jak przeciwnicy wolności manipulują faktami w celu udowodnienia z góry założonej tezy.
Dziennikarzy BBC (British Broadcasting Company) zaciekawiło dlaczego przed Świętami rośnie w USA sprzedaż broni. Zgaduję, że dla Brytyjczyków rzeczywiście może to być zaskakujące. Możliwe, że słowa „pokój ludziom dobrej woli” dają im większe poczucie bezpieczeństwa niż Glock, Ruger czy Remington.
W każdym razie byli ciekawi. Oto czego dowiedzieli się, gdy zapytali dwóch Amerykanów:
Dla Marka Warnera, sprzedawcy, powód jest prosty. „Mamy sezon na prezenty,” powiedział.
— Podarowanie komuś broni na Święta może wydawać się dziwne ludziom mieszkającym poza Ameryką. Ale w Ameryce można to porównać do…?
— „Diamentów,” dopowiada Mark. „Jedni z moich klientów wyznają prostą zasadę: ona dostaje torebkę Louis Vuitton, a on broń. Wymieniają się tego typu prezentami”.
Patrick Hudgens planuje kupić swojemu 16-letniemu synowi pod choinkę broń myśliwską. Zastanawia się nad sztucerem za 525 dolarów w kalibrze 357. Jeśli podejmie decyzję o zakupie, „to będzie czwarty lub piąty raz” kiedy jego syn dostanie od niego w prezencie broń.
Patrick uczył syna strzelać z wiatrówki, gdy ten miał 6 lat. Wpajając zasady bezpieczeństwa stopniowo nauczył go posługiwania się prawdziwą bronią. „Trzeba to robić krok po kroku”, powiedział. Teraz jego syn towarzyszy mu we wszystkich wypadach na strzelnicę, gdzie trenują IDPA, i podczas polowań.
Wielu z nas otrzymało broń w prezencie. Pamiętam dzień, kiedy rozpakowałem pudełko, a w środku był karabin. Mój pierwszy z którym polowałem na jelenie. Otrzymałem narzędzie przy pomocy którego byłem zdolny zdobyć pożywienie na rodzinny stół. Podarunek sprawił, że poczułem się prawdziwym mężczyzną. Podobnie jak w jedne z moich pierwszych urodzin, gdy dostałem wiatrówkę.
Ludzie obdarowują się bronią w Święta. Coż w tym dziwnego? Brytyjczykom nie jest to dane, bo już dawno utracili prawo do posiadania broni. W rezultacie są zaskoczeni, gdy słyszą o takich prezentach.
Jednak to właśnie w wolnym kraju, w wolnym społeczeństwie takie podarunki mają miejsce. Ludzie mogą kupować broń i przekazywać ja tym, na których bezpieczeństwie najbardziej im zależy. Jest to całkowicie legalne, bo jesteśmy wolnymi ludźmi, a nie poddanymi monarchy czy rządu.
Nie powinno nikogo dziwić, że Amerykanie dają swoim bliskim broń w prezencie. Powinno raczej nas dziwić, że są kraje w których nie jest to normą. Wiemy dlaczego tak jest i jest to smutne.
Oto jesteśmy jednym z ostatnich bastionów wolności na świecie, bo bez broni nie ma wolności. Dlatego właśnie dajemy broń w prezencie. Prezencie, który reprezentuje i gwarantuje wolność.
Może to wydawać się dziwne Brytyjczykom, ale nie będziemy za to przepraszać. Jestem uzbrojonym w AR-15 Amerykaninem i jestem z tego dumny. Ludzie umierali za wolność i prawo do posiadania broni. Nie zamierzam przepraszać, że myślę tak jak oni.
W dniach 9 – 10 grudnia 2017 w Warszawie odbyła się Konferencja „Sokół – Strzelnica w powiecie” zorganizowana przez Obronę Narodową a sfinansowana przez Ministerstwo Obrony Narodowej. Krótka refleksja na szybko — projekt MONu jest w bardzo wczesnej fazie. Mam wrażenie, że na razie więcej jest szumu w mediach niż działań ministerstwa. Nie zauważyłem na konferencji jakiejś szczególnej aktywności ze strony pracowników MON. Pan Minister Dworczyk był obecny jedynie na otwarciu.
Samo wydarzenie zgromadziło przedstawicieli organizacji proobronnych, patriotycznych oraz stowarzyszeń związanych ze sportem strzeleckim. Prelekcje i dyskusje panelowe wzbudzały duże zainteresowanie uczestników. MON ma do dyspozycji ogromną wiedzę i potencjał środowiska strzeleckiego. Oby tego nie zaprzepaszczono. Czasu do kolejnych wyborów jest mało, a nie wiadomo jakie decyzje podejmie w tej ważnej dla obronności Polski kwestii kolejna rządząca ekipa.
Przed rządem stoi kilka wyzwań, z którymi powinien uporać się zanim gotowe strzelnice zostaną przekazane do eksploatacji. Przede wszystkim należy pamiętać, że samorządy mogą, ale nie muszą budować strzelnic. Wszystko zależy od nastawienia lokalnej społeczności, obecności w gminie klubu sportowego lub jakiejś innej jednostki typu Obrona Narodowa, które będą lokalnie lobbować za powstaniem takiego obiektu.
Można podejrzewać, że w gminach, w których burmistrz lub większość samorządu ma lewicowe poglądy, lub w których zwyczajnie nie znajdzie się osoba, która miała już styczność ze strzelectwem, Sokoły mogą w ogóle nie powstać.
Rząd powinien najpierw uregulować i załatwić kilka kwestii, takich jak:
Ustawowo zwolnić z podatków grunty na których powstaną Sokoły. Przy podatkach gruntowych, sięgających w niektórych gminach 4zł/m2, prowadzenie strzelnicy o powierzchni kilkudziesięciu tysięcy metrów kwadratowych będzie ekonomicznie nieopłacalne.
Umożliwić gminom nieodpłatne przejęcie terenów należących do Skarbu Państwa z przeznaczeniem pod strzelnicę w przypadku, gdy dany powiat nie ma aktualnie we władaniu terenu nadającego się pod taki obiekt.
Stworzyć wytyczne dla samorządów gdzie i jak należy budować strzelnice, jakie wymagania muszą być spełnione, kto i za co bierze odpowiedzialność. Samorządowcy boją się odpowiedzialności za ewentualne wypadki i brak jasnych regulacji może zniechęcić ich do zainteresowania się tematem.
Pomocne będzie utworzenie spisu aktów prawnych, które są związane z budową. Sprawujący władzę powinni usunąć luki prawne, które mogą utrudnić powstanie lub eksploatację strzelnic (np. w dzisiejszym prawie budowlanym nie funkcjonuje taki obiekt jak „strzelnica”). Zmiany powinny wykluczyć możliwość zamknięcia prawidłowo wybudowanej i eksploatowanej strzelnicy na wniosek właścicieli gruntów, którzy nabyli je z pełną świadomością funkcjonowania w okolicy takiego obiektu.
Zmienić należy przepisy, które umożliwią szybkie procedowanie zmian w warunkach zagospodarowanie przestrzennego. Inaczej wiele powiatów będzie musiało czekać po kilkanaście miesięcy na ich wprowadzenie (dziś jest praktycznie niemożliwa zmiana warunków zabudowy w czasie krótszym niż 21 miesięcy).
Stworzyć listę minimalnego, a najlepiej zestandaryzowanego wyposażenia strzelnicy, które zapewni powtarzalność i porównywalność szkoleń przeprowadzanych na różnych obiektach.
Powinien również powstać jednolity plan treningowy dla formacji proobronnych, które mają z założenia nabywać i doskonalić swoje umiejętności strzeleckie.
Równocześnie z powyższym rząd powinien wprowadzić zmiany w Ustawie o Broni i Amunicji, które obniżą koszty uzyskania pozwoleń na broń zarówno członkom organizacji proobronnych jak i innym zainteresowanym odpłatnym uprawieniem sportów strzeleckich na nowo wybudowanych strzelnicach.
